Hayatin Sesi

Duygularimiz durmadan akan derelere benzer. Dogdugumuzda piril piril olan o berrak dereye attigimiz her sikinti, her kaygi, her üzüntü rengini degistirir, onu bulaniklastirip karartir.
Bütün güzelligine ve ihtisamina ragmen, hayat huysuz ve bencildir. Huysuz bir hayatla mücadele etmek, iyi yasayabilmek ciddi bir sanattir. O sanati da hayat kendisi ögretir bize; onun sesini duyanlari, özen gösterenleri, anlamaya calisanlari bilir. Ona bakisimizi, duydugumuz hayranligi, onunla mücadele etmekten vazgecmeyecegimizi hissettikce, bizimle baska türlü bir iliski kurmaya baslar. Bize arkasini dönmez, unutmaz. Iki kere vursa da ücüncüde öyle güzel seyler yasatir ki sasirir kaliriz.
Huysuz hayatla iyi gecinebiliyor, bunun icin mücadele etmekten hic yorulmuyor ve vazgecmiyorsak, ne mutlu bize. Cünkü sadece bu mücadeleden hic vazgecmeyenlerin dereleri güneste piril piril parlayarak akar
Gülseren Budayicioglu bir kez daha kendi Kirmizi Odasinin kapisini araliyor ve orada biriken hikayelerden sectiklerini bizlerle paylasiyor; hayatin sesini daha iyi duyup anlayabilelim diye
Unsere Emotionen sind wie fliessende Ströme. Jede Not, jede Sorge, jede Traurigkeit, die wir in diesen klaren Strom werfen, der funkelte, als wir geboren wurden, ändert seine Farbe, verwischt ihn und verdunkelt ihn.