Doktor Moreaunun Adasi

Olabildigince sessiz döndüm ve ara sira fark edilme korkusuyla donarak, kirilan her bir dalda yada hisirdayan bir yaprakta, kendimi caliliklara attim. Epey sonra cesaretimi toplayip serbestce hareket etmeye cesaret ettim. O anki tek düsüncem; bu igrenc varliklardan kacmakti ve agaclar arasindaki belli belirsiz patikayi zor fark ettim. Sonra kücük bir acikligi gecerken, birden hos olmayan bir irkilmeyle agaclarin arasinda, benim yolumun paralelinde sessiz ayaksesleriyle ilerleyen ve belki de benden otuz metre kadar uzakta iki hantal bacak gördüm. Bedenin kafasi ve üst kismi, karmakarisik bir sarmasik agi nedeniyle görünmüyordu. Yaratigin beni görmedigini umarak ansizin durdum. Ben böyle yapinca, ayaklar da durdu. Öyle gergindim ki, son derece zor olan basasagi atlama dürtümü yokladim. Sonra dikkatli bakinca, birbirine gecmis agin icinden su icerken görmüs oldugun hayvanin kafasini ve bedenini tanidim. Basini oynatti. Bana agaclarin gölgesinden beri baktiginda, gözlerinde bir elmas parlamasi, kafasini tekrar döndürdügünde yok olan yari-aydinlik bir renk vardi. Bir an hareketsiz kaldi ve sonra sessiz adimlarla yesil karmasa boyunca kosmaya basladi. Hemen calilarin ardinda yitti. Onu göremiyordum, ama durup tekrar beni seyretmekte oldugunu hissettim.
Neyin nesiydi bu, insan mi, hayvan miydi Benden ne istiyordu
Silahim, bir sopam bile yoktu. Atlamak delilikti. Her durumda, Sey, artik her neyse, bana saldirmaya cesaret edemiyordu. Dislerimi sikarak dogruca üzerine yürüdüm. Omurgami ürpertiyor görünen korkuyu göstermemek icin telaslaniyordum. Uzun beyaz cicekli cali yiginini yardim ve onu yirmi adim ötemde, omuzu üzerinden bana bakip duraksarken gördüm. Sebatla gözlerine bakarak bir iki adim ilerledim.