Avluda Yürüyen Gölgeler

Gözleri desem mesela, hangi denizci cesaret edebilir o engin okyanusta kaybolmaya Hele catinca o kaslarini, deli dalgalar dövmeye baslar ya insanin o kiyilarini iste o zaman civi gibi cakilip kalirsin oldugun yere.
Hani yagmur sonrasi soguktan titreyen serce misali, yerlerde sürünürcesine...
Ne vakit orkideli sehirler yorsa insani, arka kapidan cocukluguna kavusuyor olgunluk.
Soguk odalarda, yün yorganlarin altindan odun sobasinda pisen ekmekle birlikte, portakal kabuklu ihlamur cayi kokusu ile uyanislara Günaydin diyebilmek adina.
Cocuklar büyüdükce kanatlarini kullanmakta ustalasir ve dogru ucabildiklerini zannederler ama onlarin kanatlarinin olmasi varacaklari yerin dogru oldugunu göstermeyecektir.
Onun kanatlari vardi ama bu dogru yolda ilerledigi anlamina gelmiyordu.
Bu seven kalbin acitilmamasi gerektigini Anka Kusu oldugunda anlayacakti...