Antyfony Jesienne

Jest czas wchodzenia i jest czas schodzenia. Gdy Stwórca nak-ada siódmy krzy-yk na ramiona, oczywist- rzecz- jest, i- najbli-sza cz-owiekowi -cie-ka nie wije si- przez rozkwit-- wiosn- czy rozpalone lato. Jesie- jest mu najbli-sza - czasem -agodnie ogrzewaj-ca wszystko, co jeszcze zostäo w ogródku serca i my-li, a czasem ulewami rozmywaj-ca -lady stóp zostaj-ce zwykle ju- nieco z ty-u. Jesieni- mo-na -piewä. Ju- nie wielkie arie i eposy bohaterskie, ale mäe, przytulone do serca antyfony, które wiernie towarzysz- -wi-temu Psäterzowi. Käda najprostsza my-l, käde drgnienie serca, käde -wiat-o zauwäone w drugim cz-owieku mo-e stä si- muzyk-. Schodz-c -piewam. Czasem do--czam do innych, a kiedy indziej kto- mnie w drodze dogania. Czas jak rzeka, nieuchronnie sp-ywa do morza wieczno-ci. Wody tej rzeki, chwile, cz-sto omywaj- rado-ci-, a innym razem smutkiem nasycaj-. ANTYFONY JESIENNE inspirowäy i wyrastäy z ducha, który wiosn- 2009 roku dzielnie walczy- o zdrowie mego ciäa. Redagowanie tego tomu wype-niäo i ratowäo mój trudny czas mi-dzy iniekcjami chemii i bombardowaniami kobaltem. Ten czas oz-oci- mi i wprowadzi- na stäe do serca najpokorniejsz- modlitw- mojego -ycia: JEZU, UFAM TOBIE.

Jest proboszczem od 1998 roku we Wroc-awiu-Zalesiu. Wcze-niej by- kaznodziej- katedralnym, duszpasterzem akademickim i s-u-y- artystom w cäej Archidiecezji. Wspó-tworzy- i prowadzi- Radio RODZINA. W stanie wojennym solidnie dä si- we znaki s-ugom bezpiecze-stwa, a oni jemu. Wroc-awianie gor-c- i ufn- modlitw- uwolnili go od z-o-liwego raka p-uc.