Dördü Ceyrek Gece Hayatlar

Bu havalarin kokusu beni hep huzursuz ediyor. Böyle zamanlarda, bombos ve karanlik bir yolda, tam da beklemeye alismisken bir rüzgar cikacak ve beni de önüne katacakmis gibi hissediyorum. Esasen devam etmek istiyorum ama pesimden gelenlere uzak oldugumu biliyorum. Insan, geri dönemeyecek kadar uzakta kalinca ne ileri adim atabiliyor ne de geri. Eksiklik. Tüm hissettigim eksiklik oluyor. Oysa yarim olmak istemiyorum ben. Zamanla kavga ederek tüm saatleri yok saymak gibi bir aliskanligim var. Ikametimi sabitlemek, yeni yerlere, yeni yollara ihtiyac duymamak gibi bir bos vermisligim de... Öylece duruyorum, bekliyorum. Gelene, Hayir demiyorum; gidene, Gitme kal demiyorum. En cok elleri seviyorum. Bir el bana dokundugunda biliyorum kim oldugunu, iyilesmeyen nasirlarini ve daha da kötüsü kalp kirikliklarini. Dedim ya, ben en cok elleri seviyorum; gözler yalan söyler, yüzler yalan söyler ama eller asla yalan söylemez Konusamiyorum, derdimi anlatamiyorum; hezeyanlarinizi da anlayamiyorum. Ben sadece bir kapiyim, ben sadece sessizce yok olabiliyorum.