TAT als therapeutische activiteit met oudere proefpersonen

Een bejaarde voelt zich eenzaam, verlaten, nutteloos, aangetrokken door de afstand van zijn jeugd, doorboord door psychische en lichamelijke verliezen. Zij ervaren processen die voortdurend worden (her)geactiveerd; trauma, rouw, verlies van geheugen.... En ze stelt zichzelf vragen zonder antwoorden sinds het begin der tijden. Ze geeft zich over aan de impuls die alleen de dood kent als ultiem toevluchtsoord. Zij wordt aangevallen door zogenaamde administratieve procedures die voortdurend vooruitlopen op haar dood en haar herinneren aan wat haar "thuis" was. Moeten wij beslissen hoe ze de rest van haar leven moet leven? Wat verwacht zo iemand van onze kliniek, van ons "zielenknijpers"? Hoe kan de psychoanalyse reageren op een situatie die de mens confronteert met een werkelijkheid die uit gaten bestaat? Is het mogelijk iets in te voeren dat er is, dat zin heeft, dat aan de levensdrift haar vermogen teruggeeft om te scheppen, om zichzelf te behagen en de "Ander" te behagen, zonder echter de reeds voorbestemde bestemming te verloochenen? Is het mogelijk de impuls te reactiveren, zodat hij ergens kan "re-ek-ken", om "het ding" in alle sereniteit te benaderen, om er zeker van te zijn dat het verlangen er nog is?

Fouzia BENABDALLAH, doctora en psicología clínica, psicoterapeuta y psicóloga clínica en el CESAM migrations santé, Montpellier, Francia.