Nasreddin

Hacenin evi Aksarin en güzel evi degildi. Gencliginde Hayran Hazretlerinin yardimiyla yerlesmisti bu eve. Bir dönümlük arsanin intifa hakki kudretlilerden bir müride Konya sarayindan bagislanmisti. Üstünde derme catma tek göz bir virane vardi ki cilehanelerin ocaksiz, penceresiz köhneliginden hallice degildi. Bunu senin mülkün edelim, bedelini peyderpey ödersin, dediydi Hayran Hazretleri.
Hace bu öneriyi bir hafta kadar gönül terazisinde tartmis, bin bir tasayla uyuyup, karabasanlarla uyanip dilini olmaz demeye alistirmaya calismisti. O vakitler, dünyanin düzeni simdiki gibi degildi. Birtakim adamlar vardi ki inayet seyhten de gelse acaba kabul etmekte bir beis var midir diye yeis yeis düsünüp kavis kavis dertlenirlerdi.
Hüsnü Arkan, bu yeni romaniyla okurunu farkli bir dünyaya, Anadoluya, birkac yüzyil öncesinin Aksarina, simdiki adiyla Aksehirine götürüyor.
Selcuklularla Mogollarin cirit attigi topraklardaki kanli mücadelelere, el degistiren kentlere, asklara ve ihanetlere, esirlere ve cinayetlere, kisacasi o dönemin insan hikayelerine o günlerin diliyle, o günlerin bakis acisiyla hem macerali hem eglenceli bir pencere aciyor. Romanin baskisisi Hace ise hicbirimize yabanci degil;
Hace, diger adiyla Nasreddin Hoca.